blog van martijn: Buizen

Ik heb nooit een kokspak gedragen. Toen ik begon met koken wilde ik mij namelijk onderscheiden van de rest. Buizen (zo heet een overhemd in de keuken) associeerde ik na mijn eerste baantje met het klakkeloos volgen van arrogante chefs. Jongens in een koksbuis moeten de hele dag “bon chef” roepen terwijl ze niet eens weten wat ze doen. Ze kunnen feilloos en ook nog heel snel een tomaat snijden maar als je vraagt er een lekker sausje van te maken kijken ze je met holle ogen aan. Dat stond niet in het leerboek; daar blancheerden, plisseerden en concasseerden we ons suf, maar een lekker sausje?

Bon. Ik droeg dus geen buis want ik wilde vernieuwen. Ik zou het allemaal anders doen. Een kok die liever in zijn shirtje stond te koken. De ene keer een 5 gangen diner in mijn Hema-tshirt, een week later trok ik het (gewassen) aan naar het strand. Wat nou bedrijfskleding? 1 witte buis maakt nog geen topkok. Maar je raad het misschien al. Na een tijdje begon ik toch soms te twijfelen. Ziet een buis er niet mooier ui? Een schone, witte koksbuis, is dat niet professioneler? Heb je niet veel meer overwicht tijdens een kookles? Dat soort vragen hielden mij opeens bezig. Een soort puberteit achter het fornuis.

Een jaar geleden heb ik dus toch maar een buis aangeschaft. Voor de spiegel gepast. Serieuze blik erbij. Met 1 buis kun je niet koken dus ik kocht er gauw een bij en twee werden drie. Ik kwam hangertjes te kort in mijn kast dus mijn overhemden verhuisden naar dezelfde hanger. Daar hingen mijn buizen, vooraan in de klerenkast. Wit te wezen. Gister besefte ik ineens hoe ik was veranderd het afgelopen jaar. Dat had ik niet eerder gemerkt toen ik bijvoorbeeld voor de spiegel Franse termen stond te oefenen: “Bouillon! Julienne! Suite!” Ook niet toen ik boos werd omdat mijn assistent zijn kokskleding had vergeten en dus in een wit t-shirt moest koken.

Nee, dat besef kwam gisteren toen ik met Vanish-Oxi Action de vlekken op mijn buis stond in te smeren. Ik ben toch wel erg snel afgegleden.