BLOG van Martijn: Instapmodel

Van de week, met dat mistige weer, dacht ik weer eens aan Italië. We liepen in Trieste op Piazza Oberdan, een on-Italiaanse naam, net zoals de rest van die schimmige havenstad, pal naast Slovenië: overal broodjes met worst en scherpe mierikswortel, mannen met snorren. Iedereen die bier dronk. 

De vrouw met wie ik was, wel 100% Italiaans. Donkere krullen, uit Emilia-Romagna. De streek waar Fellini graag zijn actrices vandaan haalde, zei iemand mij ooit. “Want bij ons in Emilia maken ze altijd verse pasta en daar krijg je grote borsten van”. Italianen zijn niet alleen trots op hun eten.

We gingen die middag nette schoenen voor mij kopen. Een vriendin met wie zij ooit studeerde in deze stad, had ons uitgenodigd voor haar bruiloft komende zomer in Abruzzo. Mijn eerste bruiloft, en dan ook nog in Italië. Een mooi donker pak hadden we al gekocht. Zij wist hier een van de beste schoenenwinkel van de stad te vinden. 
Ik vertrouwde haar helemaal. Tot nu toe had ik alleen maar kleren gekocht met mijn moeder en lukte de Italiaanse look nooit echt, met haar voorkeur voor paars en dingen op de groei.

We liepen door een oude winkelstraat waar een man met zonnebril en leren tas, net een winkeltje uit liep en op z’n scooter stapte. “Arrivederci dottore”, zei een vrouw met grijs haar en een groen mantelpakje vanuit de deuropening. Ze zette haar bril met grote glazen op en bekeek ons van onder tot boven. 

“Buonasera, jongelui”, haar stem kraakte. “Kom binnen”.
“Is dit niet te klassiek voor ons?”, fluisterde ik, terwijl we achter haar aan liepen.
Binnen stonden de dozen met herenschoenen tot aan het plafond. Naast mij stond een stapel dozen met daarboven in dikke rode letters SCONTO.
“Hoe kan ik jullie helpen?”. Mijn vriendin begon over de matrimonio in Abruzzo.
“O, wat een prachtige regio. En het eten daar. Goddelijk.”
“Wat dacht je hiervan?” Ik wees naar een glimmende bruine schoen. “40% korting”
“Die?”, vroeg mijn vriendin. “Maar je pak is donker.“
“Deze kan ik ook onder een spijkerbroek aan.” 
Mijn vriendin schudde haar hoofd. “Bruin met blauw.” 
“Onder een jeans?” zei de eigenaresse. “Die schoenen? Impossibile.”
“Hij is Nederlands”, zei mijn vriendin. 
De eigenaresse knikte begrijpend. “Welke maat heeft hij?”
Ze pakte een doos met zwarte schoenen. Ik schrok van de prijs. “Is die nog in lires of zo?”
“Probeer nou maar gewoon”
Ik wilde de schoen passen maar de eigenaresse pakte hem uit mijn handen. “No, no”, riep ze uit en keek afkeurend naar mijn sokken. “Per favore”, en ze gaf me een paar pas-sokken. Of kousen want ze kwamen tot aan mijn knieën. Daarna hielp ze me met een schoenlepel van een halve meter met een zacht leren handvat. 
Terwijl ik wat heen en weer stapte en in de spiegel de schoen in verschillende posities bekeek, begon ze over het eten uit die regio. Ze had het over tomatensaus. Want ik hoorde pomodoro en sugo. En iets met uien. 
“Hoe zit die?” vroeg ze streng. Ze duwde keihard bij mijn grote teen
“Ze zitten wel goed maar zie je die prijs”, zei ik tegen mijn vriendin. “Kun je niet vragen of ze een instap-model heeft?”
“Hoe bedoel je? Wil je sloffen hebben?”, zei ze met haar Italiaanse accent.
“Nee, gewoon wat goedkoper”
De vrouw klom op een trapje om een andere doos te pakken en begon over uitjes die hoe langer ze bakken, hoe zoeter ze worden. En dat is goed voor bij de zure tomaten.
Ze hielp me met een andere schoen die een stuk strakker zat.
“Madonna” riep ze uit. “Wat heeft hij brede voeten”
“En doet u er ook wortel bij?” vroeg mijn vriendin.
“Natuurlijk!” – en ze draaide zich naar mijn vriendin. “Wortel, heel fijngehakt en bleekselderij.” 
Deze schoen was veel te klein en ik kreeg mijn hiel er niet uit.
-“Ja, heerlijk met een scheutje balsamico.”
“Non! Nooit!”, riep ze boos. “Absoluut niet. Veel te zuur wordt het ervan.”
Ik wrikte met die lange schoenlepel maar nu zat die ook klem.
-“Van een chef leerde ik ooit”, zei mijn vriendin op een fellere toon dan ik haar kende.
De vrouw klakte met haar tong en begon nog harder te praten. 
“De kleur verandert ook, wordt veel te donker ervan.”
-“Maar het wordt ook lekker zoet” 
“Signora”, zei ik zachtjes.
“Zoet? Zal ik je een geheim vertellen?” en ze begon wat zachter te praten.
De schoenlepel sneedt in mijn hiel en toen ik er hard aan trok, trok ik het touwtje kapot. Ik legde het snel achter het bankje. 
“Wil je weten hoe een goede tomatensaus krijgt? Vol van smaak? Zucchero”, zei ze terwijl met met hand de lettergrepen onderstreepte. “Zuc-che-ro.”
“Scusi” zei ik snel.
Het was even stil. 
“Niet teveel, een halve theelepel maar.“ Ze draaide zich naar mij. “Die zullen je prachtig staan. Je moet ze wel even inlopen”
Uiteindelijk kochten we daar toch een paar schoenen. Veel duurder dan ik wilde maar wel Italiaans en met een geheim recept. Ik droeg ze nog jaren, langer dan ik mijn Italiaanse vriendin wist te strikken.

Tot de lente schoonmaak van vorig jaar. 
“Wil je die nu nog steeds bewaren?” vroeg mijn vrouw.
Ik twijfelde. 
“Ze zien er niet uit.” 
-“Ja maar die heb ik toen met D….. gekocht.“
“Je bent toch geen buschauffeur!”
Ik keek nog eens naar de schoenen. Ik heb nog nooit gezien wat buschauffeurs aan hebben als ik incheck. Misschien rijden ze wel met sportschoenen. Of gewoon op hun sokken, omdat ze anders zo zweten van de hele dag rondrijden.
Bedoelde ze dat glimmende, of die vierkante voorkant? 

Ik dacht terug aan de bruiloft in Abruzzo. Ik voelde me helemaal the uomo. Een prachtig pak, glimmende Italiaanse schoenen, in mijn ene hand prosecco en aan de andere een Fellini actrice. En die herinnering moest ik nu bij de kringloop zetten? Ik ben slecht in dingen weggooien en helemaal als het iets is met een ex-vriendin, Italië en dat soort dingen.

Dus wil je ook een Italiaanse bruiloft, prosecco, dansen, prachtige vrouwen?
Ga dan gauw naar de kringloopwinkel in Amstelveen. Maat 43. Je kunt zo instappen.